Buurtsportcoach Marije vertelt mentale gezondheid - Blog 1

Waarom hardlopen in extreme omstandigheden op de Groenlandse ijskap makkelijker is dan een serie kijken op Netflix

Maandagochtend 28 oktober 2024, ik zit in de cafetaria op vliegveld Kangerlussuaq in Groenland te wachten op de terugvlucht na deelname aan de spectaculaire Polar Circle Marathon. Ik voel me dankbaar en blij, maar het is ook druk in m’n hoofd. Het is namelijk de afsluiting van een moeilijke periode waarin ik depressief ben geweest. Ik staar naar buiten en wordt geraakt door de immense schoonheid om me heen. De eindeloze witte vlakte van het Groenlandse landschap strekt zich uit zover het oog reikt, het doet je beseffen hoe nietig je bent. Ik voel me melancholisch. Mijn gedachten dwalen af naar exact een jaar geleden waarin ik geen toekomstperspectief meer zag. Het is nu nauwelijks meer voor te stellen hoe eenzaam en somber ik mij toen voelde.

Wegrennen voor je problemen

Als avontuurlijke hardloper, is deze marathon op de Noordpool een absolute parel. Een extreme race met de ijskap als onderdeel van de route. In eerste instantie had ik me ingeschreven voor de hele marathon, maar ik besloot terug te schakelen naar de halve. Ik voelde namelijk van binnen dat ik deze keer wat liever wilde zijn voor mezelf. De afgelopen 3 jaar ben ik letterlijk weggerend voor mijn gevoelens. Van 2x een marathon per jaar naar elke maand een sportieve beproeving in 2024. Telkens op zoek naar de volgende serotonine booster. Ook al voelde ik diep van binnen wel dat ik iets aan het wegstoppen was, ik had mezelf er heilig van overtuigd dat wanneer je maar voldoende beweegt, goed eet, weinig alcohol drinkt, voldoende slaapt en positief blijft denken, je met elke tegenslag om kunt gaan. Daarnaast voelde ik de druk om als sport- en welzijnscoach altijd positiviteit en veerkracht uit te stralen. Begrijp me niet verkeerd, een gezonde levensstijl is cruciaal voor je welzijn maar als je depressief bent heb je gewoon hulp nodig. 

Je gaat het pas zien als je het doorhebt

Na een paar jaar waarin ik een beroep heb gedaan op mijn ijzersterke discipline en doorzettingsvermogen, begonnen de klachten vorig jaar herfst toch toe te nemen. Het dagelijkse leven vond ik steeds lastiger vol te houden. Ik lag ‘s nachts langer wakker dan dat ik sliep en kon mijn piekerende gedachten niet meer uitzetten tijdens het kijken naar een leuke Netflix-serie. Ik vond het steeds moeilijker om mij te verbinden met de mensen om mij heen en ook flirtte ik met de gedachte hoe de dood een oplossing zou zijn als het neerslachtige en eenzame gevoel niet vanzelf weg zou gaan. Alleen tijdens sportieve beproevingen zoals de Mont Blanc of een ultra race in Kaapstad voelde ik me blij en tevreden. Na een korte opleving afgelopen voorjaar ben ik deze zomer volledig door het figuurlijke ijs gezakt. Mijn zelfvertrouwen was weg, ik kon niet meer helder denken of mijn emoties reguleren. Uiteindelijk heb ik de moed verzameld om mijn directe omgeving te vertellen dat het niet zo goed met me ging. Het hoge woord was eruit; wat was ik opgelucht! We hebben direct doorgepakt en zijn naar de huisarts gegaan. Dit was de start van mijn herstel. 

Terug naar de ijskap

Terwijl ik me voorbereid op de start, voel ik de ijzige lucht in mijn longen en het tikken van de thermometer die -20 graden aangeeft. Van binnen voel ik me warm en tevreden. De race zelf is een test van wilskracht en uithoudingsvermogen. Ik begeef me letterlijk op glad ijs, de spikes onder mijn hardloopschoenen zorgen voor grip en elke stap die ik zet gaat gepaard met het knisperen van verse sneeuw onder mijn voeten. Het is een geluid dat me herinnert aan de vreugde van het moment. De wind snijdt door mijn gezicht, maar in plaats van het als een belemmering te ervaren, zie ik het als een symbool van mijn strijd. Terwijl ik de finishlijn nader, voel ik een overweldigend gevoel van trots en voldoening. Hier, op de grens van de wereld, heb ik niet alleen de race gewonnen, maar ook mezelf teruggevonden. 

Het is normaal om niet normaal te zijn

Mijn verhaal is natuurlijk niet uniek. Onze mentale gezondheid staat onder grote druk. Kijk alleen al naar de jongeren in Nederland. Uit onderzoek blijkt dat 1 op de 3 jongeren mentale klachten ervaart en 1 op de 7 heeft depressieve gevoelens. Prestatiedruk, sociale verwachtingen maar ook existentiële thema’s zoals zorgen om het klimaat en woningnood resulteren in stress, angst en onzekerheid. Ook heerst er nog steeds een taboe op het praten over depressie. Het is toch eigenlijk gek dat we met gemak over hart- en vaatziekten praten maar niet over geestesziekte. Door mijn persoonlijke verhaal te delen hoop ik bij te dragen aan het doorbreken van dit stigma. 

Wist je dat er momenteel meer dan 80.000 jongeren op hulp van de GGZ wachten? Dit vind ik onacceptabel in een land als Nederland. Het is daarom tijd om in actie te komen! 

Doe mee aan de Blue Monday Walk & Run op 20 januari 2025 in Diemen

In samenwerking met Gemeente Diemen en Arkin vragen wij aandacht voor alle mensen die worstelen met somberheid en depressie. Je kunt meedoen op de volgende manieren:

1. Ren of wandel 20 januari 2025 met ons mee voor je eigen mentale gezondheid;
2. Doneer direct via deze link aan de Stichting MIND voor meer onderzoek, onderwijs en ondersteuning zoals de hulplijn waar maandelijks ruim 1500 mensen naartoe bellen.

Klik hier voor de informatiepagina.

‍